Wat gaaf dat er zoveel kennis en passie is over dit specifieke onderwerp. Toen ik 10 was, inmiddels 45, kreeg ik deze fiets van een boer aan ‘t Sud te Drachten. Hij stond toen zonder wielen in struiken overwoekerd net zichtbaar tegen een boom. Er bleken nog twee (verkeerde 26 inch) wielen bij te zijn. Ik heb de hele handel mee naar huis gekregen en ben er toen mee aan de pruts gegaan. Bij een lokale oud ijzerhandelaar (Jelle Knaak R.I.P) kocht ik toen twee wielen in de maat 28 x 1 3/4, met nog de “spekbanden en oranje binnenlanden erom. Nitwit die ik was heb ik die toen vervangen voor de toen nog verkrijgbare zwarte Vredestein nopjesbanden. Inmiddels zit het derde setje erom…
Sinds die tijd is deze fiets altijd mijn fiets geweest. In gebruik, beslist nooit vertroeteld. Ik ging ermee naar de basisschool, en naar het voortgezet onderwijs. Ik ging ermee op stap en mee naar m’n werk. Hij is meegegaan op vakantie. M’n dochters, vrouw, vrienden…allemaal weleens een lift gehad voorop. Ik heb er weet ik veel wat mee vervoerd. Grappig detail: de fiets heeft bij mij nog nooit op slot gestaan. Ik heb er later bij Fietsje in Groningen een automatische tweevernellingsnaaf in laten monteren, dat werkt best goed op zo’n fiets. Ik heb er ook ooit een aantal oude onderdelen op gezet, van een andere transportfiets. De spatborden waren bijvoorbeeld door trilling helemaal doorgescheurd.
Het is voor mij een hele bijzondere fiets, en door een tip kwam ik op deze blog terecht. Ik vond dat mijn verhaal en mijn fiets hier misschien wel passen. Voor de puristen, sorry. Het is alles behalve een mooie originele fiets. Het is een samenraapsel van weet ik veel wat allemaal. Ik heb ook geen idee wat voor merk het is. Mijn opa (ook fietsenmaker geweest) heeft volgens mij ooit E.N.R. gezegd. Of dat klopt of waarop hij dat baseerde weet ik niet, en dat kan ik hem ook niet meer vragen helaas. Voor de liefhebbers: dit is een transportfiets die al 35 jaar dienst doet en waarvan (op een aparte manier wellicht) veel wordt gehouden.
Dit rijwiel heb ik lokaal gekocht. Het zou zo’n 40 jaar in de schuur gestaan hebben. Ik kon de banden zo oppompen en die bleven hard.
De Husqvarna naaf was niet helemaal fijn meer. Hij had ook een kom tandwiel en was de iets smallere /dunnere variant van 112 mm. Ik heb deze vervangen door de dikkere/bredere versie van 118 mm met een recht tandwiel, welke mooier paste en de kettinglijn klopt ook.
Dit is bij de Gazelle soms wel een dingetje, het brede achterpad. Het verschil is vergeleken met een standaard Torpedo naaf erg groot. En ook een probleem is dat de gemonteerde tandwielen bij de Husqvarna naven niet los willen. De aandrijfkop heeft een schroef verbinding. Ik heb het ook al geprobeerd middels verhitten van het tandwiel, in de hoop dat het ver genoeg zou uit zetten. Iemand tips?
Het zadel was al eens gerepareerd met een verkeerde neus/strekveer combinatie. Dat zie ik veel. Meestal gooit iemand de oude weg, maar de strekveer die onder het zadeldek loopt is juist wel belangerijk. Er is veel verschil.
Ook dit rijwiel is uit elkaar geweest en heeft zo weer een service beurt gehad. Altijd goed om toch eens te doen. Ik heb alle lager kogels vernieuwd. De trapas was nog in geweldige staat. De lak op de fiets is de originele, de transfer op de zadel buis nog leesbaar.
Verder nog een balhoofdplaatje gemonteerd, een ander voorspatbord en zadelpen gemonteerd, als ook een stel pedalen welke voorzien zijn van nieuwe kogels.
En vandaag weer verder gegaan. De bladveren en spatbordsteunen gestript. Ook de remhevel en wat schuurwerk aan de spatborden. Maar bij de spatborden is alleen een paar roestplekjes bij de onderkant en schroefgaten ontroesten, de rest zit nog goed in de lak, dus die heb ik niet helemaal gestript. Ik had eerst het idee om de bladveren geheel uit elkaar te halen, maar dat is me toch te veel werk. En de meest kwetsbare delen zijn toch de krullen, die moeten zeker goed beschermd tegen verder wegroesten. Die waren ook het meest geroest, omdat de Hammerite van 10 jaar terug daar al snel vanaf was gesprongen (logisch achteraf).
En de bladveren en spatbordstangen zitten alweer in de eerste laag Brantho Korrux 3 in 1. Die verf had ik speciaal voor de bladveren gekocht, omdat de verf flexibel blijft, en zeer goed tegen roest beschermd. Maar inmiddels gebruik ik die als grondlaag voor de meeste delen.
P.s. de spatbordstangen zaten in ijzermenie en zwarte lak (2 lagen elk), maar waren alsnog ook flink geroest in de 9 jaar sinds ik die gelakt hebt. Dus zo ideaal is die kombinatie ook niet.
