3 gedachten aan “Prijscourant Empo 1937”

  1. Beste mensen,

    Empo blijft toch wel een schitterend klein merk. Overigens ook één van de weinigen die de jaren 60 wel zelfstandig zijn doorgekomen.

    Het valt me bij deze fiets op dat hij steunt op relatief kwetsbare veren voor een transporter. Zie vooral de neusveer.

    Groeten, Yorick.

  2. Hoi Yorick,

    Er is op een van mijn Junckers ook een dergelijk zadel gemonteerd en ik dacht net als jij dat het kwetsbaar zou zijn.
    De constructie is zo dat de veer niet aan het zadelframe is geschroefd maar ‘aangehaakt’. Je schuift het over een uitstekend stukje onder het zadelframe en kanteld het dan naar boven zodat het op zijn plaats blijft zitten.
    Door deze constructie komen er minder krachten op te staan.
    Er is door mij inmiddels ettelijke duizenden kilometers mee gefietst over de meest uiteenlopende wegdekken waaronder de ergste blubber en ander onverhard spul waar verder geen definitie aan te plakken is.
    Het zadel is dus aardig op de proef gesteld. Zeker als je mijn lichaamsgewicht van 90kg in aanmerking neemt.
    Het blijft echter prima functioneren.
    Er zijn bij mij inmiddels talloze gebroken neusveren voorbij gekomen maar er zijn er bij mij nog nooit veren gebroken.
    Misschien is het wel zo dat tijdens het productieproces betere en minder goede veren tevoorschijn zijn gekomen.
    Oudere zadels zijn dan overgebleven omdat er toevallig beter veren in zaten en blijven het voorlopig ook goed doen.
    Zadels met gebroken veren zijn allang uit de roulatie verdwenen.

    Groetjes van mij,
    Charles Waagenaar

Laat een antwoord achter aan Yorick Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *