De Grootte Transportfietstoer

Hierbij de beloofde column van Charles.

Mijn vriendin woont vlak bij Nijmegen en vervoerde haar fiets in de auto als zij bij mij op bezoek kwam. Dat was niet alleen een aanslag op haar fiets maar ook en meer nog op mijn gemoed omdat ik wel begreep dat een dergelijk mooi stukje techniek zich niet prettig voelde in zo’n krappe ruimte.
Tijdens de rit stootte hij, of zij moet ik zeggen, het is een omafiets, haar spatborden en andere onderdelen waardoor er beschadigingen door mij werden vermoed.
Dit vermoeden trof mij onaangenaam wat nog werd versterkt toen mij bekend werd dat de fiets haar geschonken was door tante Gonda, of Zuster Hyacinte de voormalig moeder overste van De Zusters van Liefde aan de Oude Dijk.
Een dergelijke fiets zo mishandelen stuitte mij tegen de barmhartige borst en motiveerde mij met een oplossing te komen voor dit kreng van een probleem. *
Marktplaats!
Nog nooit van gehoord en niet te weten waar te beginnen was het mij zwaar te moede de veelheid van informatie de juiste plek in mijn grijze cellen te geven.
Na doorgronding van enige logistieke eigenaardigheden vond ik een prachtige Gazelle.
Ook een omafiets.
Met trommelremmen! En stangbediening! Uit 1936. Dat stond er allemaal met grote letters bij.
Het adres van de verkoper was in de buurt, de prijs overkomelijk dus snel gebeld, gegaan en gekocht.
Tijdens de onderhandelingen over de prijs kwam er een interessant feit naar boven, de koningin had er nog op gereden!
Maar helaas de versnelling was stuk en de remmen deden het ook niet meer.
De prijs bleef dus zoals hij was en wij keerden naar huis terug met nog zo’n mooie fiets.
De remmen en de versnelling bleken na afstelling prima te functioneren en na een wonder wat werd verricht door een druppeltje olie hadden wij een nieuwe fiets voor Tilburg.

De door deze actie verworven bekendheid met marktplaats had echter onverwachte consequenties. Deze werden veroorzaakt doordat ik daar een “transportfiets in onderdelen” had ontdekt.
Dat ‘in onderdelen’ suggereerde een lage prijs wat door de eerder opgedane ervaring met loven en bieden een lust aanwakkerde.
Steeds als ik aan de advertentie dacht kwam een kriebelend gevoel omhoog.
Ik kon het dan ook niet laten om de foto’s die met de advertentie vergezeld gingen steeds weer te bekijken.
Als een kleine jongen die verlekkerd met zijn neus tegen de spiegelruit van de speelgoedwinkel stond te kwijlen, reddeloos verloren.
Het kwaad was geschied, ik kon niet meer terug, ik moest de fiets hebben.
Tijdens de rit van Harderwijk terug naar Tilburg werd de neurose geboren die mij voorbereidde voor mijn rol in het televisieprogramma “Help mijn man heeft een hobby”.

De daaropvolgende problematiek wil ik u besparen maar tijdens het therapeutisch proces richting verlichting ontdekte ik www.transportfiets.net
Een praatgroep voor lotgenoten.
Dat was prettig want het gaf mij dat veilige gevoel wat je krijgt als je merkt dat je niet de enige bent.
Een grappig detail wat ik ontdekte en u zeker niet wil onthouden is dat er liefhebbers zijn die van fietsen houden en andere liefhebbers die van fietsen houden.
De milde rivaliteit tussen deze twee subgroepen speelt zich af in het grijze gebied van het niet kunnen fietsen wegens gebrek aan originele onderdelen en anderzijds het altijd kunnen fietsen door gebruik van onderdelen die juist op dat moment voorhanden zijn.
Dit verschil van mening versluierde enigszins de zuivere bedoelingen mijnerzijds om de nerveuze spanning rondom transportfietsen te neutraliseren en ik ging dan ook onvervaard aan de gang deze escalatie in de kiem te smoren.

Dat werd ‘De Grootte Transportfietstoer, Velp’.

Lotgenoten wogen het ‘apen kijken’ en integer enthousiasme tegen elkaar af en reageerden gematigd positief.
Wij zijn op 12 mei jongstleden vertrokken vanaf het station in Velp.
Een medewerker van Museum Velp heeft ons en dat moet gezegd een alleraardigst en warm ontvangst bereid.
Door een historisch emplacement bestraat met de hand gekloven Belse kinderkoppen wat was bedekt met aarde en begroeiing vrij te maken met een groep vrijwilligers, daar een tent te plaatsen met allerlei informatie waar ook koffie, thee en wat lekkers voor ons klaar stond en door mij een informatiebord, een plaquette aangaande de historische waarde van het emplacement te laten onthullen voelden wij ons meer dan welkom.

Na kennismaking met nieuwe lotgenoten, een rustgevend kopje thee en een welkomstwoord van mijn hand hebben we nog een pedaal gerepareerd, de bandenspanning gecontroleerd en zijn op weg gegaan.

Het vertrekpunt van de toer lag op de grens van Nationaal Park de Veluwezoom. Op zeven kilometer daarvandaan ligt op 90meter boven N.A.P. de Posbank.
Deze eerste halteplaats is te bereiken via een fietspad wat is aangelegd in een omgeving van adembenemende schoonheid.
Dat adembenemende ligt gelegen in het feit dat er in drie etappes een hoogte verschil van 90 meter moest worden geslecht.
U kunt, om u daar een idee van te vormen bedenken dat we naar de bovenste verdieping van West Point moesten fietsen. Daarbij kunt u de laatste vijftig meter relativeren met de principes van het fenomeen “gevoelstemperatuur”. Het zijn zware fietsen.

Die hoogte viel in de eerste instantie nog niet mee en zo als u waarschijnlijk bekend is wordt praten gezien als hét middel om zaken een plekje te geven maar gezien de aard van de activiteiten werd dat tot een minimum beperkt. Ventilatie genoeg maar niet van de eigen mening. Over al dan niet originele onderdelen heb ik tenminste niemand meer gehoord.

Na een paar korte stops langs de helling omhoog en met rood aangelopen hoofden kwamen wij aan bij de Posbank.
De Posbank is een monument op een hoogte in de Veluwezoom genoemd naar de heer Pos die de tweede voorzitter was van de ANWB. Het is gebouwd in de vorm van een halfronde stenen bank door aannemer Gerrit Bennink uit Rheden ter ere van het 25 jarig jubileum van de ANWB waarvan ik hier de jubileum uitgave heb met de naam ‘Ons Eigen Land’.
De Posbank is in de volksmond ook de benaming van het heidegebied waarin het ligt. De eigenlijke naam van het heidegebied is echter Herikhuizerveld.

Na een korte stop om van het uitzicht te genieten en op adem te komen zijn we verder gegaan richting De Carolinahoeve.
De Carolinahoeve werd in 1765 gebouwd aan één van de Koningswegen die toen over de Veluwe liepen, in opdracht van prinses Anna van Hannover, weduwe van stadhouder Willem IV, en genoemd naar haar dochter Carolina.
In 1862 is de Carolinahoeve geheel afgebrand en herbouwd. Omstreeks 1900 verkocht men op de boerderij al pannenkoeken aan de waarschijnlijk toen nog schaarse wandelaars.
De Carolinahoeve is gelegen midden in de bossen van de Veluwezoom en alleen te voet, te paard of met de fiets te bereiken.
Toen wij daar aankwamen vonden we daar de resten van een boom die wel eeuwen oud moet zijn geweest toen hij werd omgezaagd omdat het wortelstuk van een meter hoog onze volledige lunch kon bevatten.
En dat terwijl iedereen duidelijk gevolg had gegeven aan mijn oproep om zelfgemaakt eten mee te nemen. En dan ook nog iets te veel zodat we dan allemaal een diverse maaltijd konden genieten.
Rondom deze boom werden de fietsen uitgestald en was er voor de eerste keer tijd om over fietsen of fietsen te praten. De geleverde inspanning en het daar mee gepaard gaande gevoel iets overwonnen te hebben speelde de eensgezindheid in de kaart en zorgde samen met de maaltijd voor een genoeglijk samenzijn.
Dynamo’s werden bekritiseerd, banden werden geprezen, lak moest glimmen of juist niet en een druppeltje olie deed wonderen.
Dat moet een oude maar vooral wijze boom zijn geweest.

De uitgebreide lunch was al fantastisch maar de echte beloning kwam tijdens de rit naar beneden. We suisden over fietspaden die nog steeds adembenemend mooi waren maar ons nu dan toch in de gelegenheid stelden om in volle teugen van het zuurstofrijk lommer te genieten.
Rechtop zittend hadden we ruim de tijd om op de bochtige fietspaden onze stuurmanskunsten te tonen waarbij menig rem warm liep en diegenen die originaliteit en dus een doortrapper prefereerden niet zonder hilariteit konden laten zien dat ze zonder rem met een glimmende kop van plezier ook veilig beneden in Dieren konden komen om daarna het laatste gedeelte van De Grootte Transporfietstoer vol te maken.

Via de dijken langs Doesburg, Lathum en Rheden nagenietend van het spannendste eerste stuk weer terug naar Velp.

In Dieren gingen we met de pont de IJssel over en op de rivier werd de afdaling, als was het een kermisattractie overgoten met fietserslatijn. Er werden banden gesmeed voor het leven, beste weten uitgewisseld en iedereen ging min of meer juichend van boord.

* In de volksmond heten De Zusters van Liefde ‘De Krengen van Barmhartigheid’.

21 gedachten aan “De Grootte Transportfietstoer”

  1. Hoi Charles,
    Een prachtige column. Ik zou het zelf niet beter kunnen verwoorden. Gelukkig was ik één van degene die deze tocht, zeg maar ‘Klein Huzarenstukje’ meegefiets heeft. Aangezien ik niet meer dan elke dag 1 kilometer hoeft te fietsen naar mijn werk, was deze pakweg 55 kilometer toch een aanslag op mijn gestel. Ik heb drie dagen mij weidbeens door het huis begeven.
    De poster, na afloop gekregen van Maurice, geeft mij kracht om me voor te bereiden op de volgende “Groote Transportfiets Toer”, zodat ik dan bij aankomst terug, fris en monter huiswaarts kan keren. Nogmaals hartelijk dank voor het werk wat je gedaan hebt om deze boeiende en mooie tocht in elkaar te zetten.
    Groeten Peer

  2. Hoi Charles,

    Het was weer een mooie column, erg prettig lezen.
    Ik zie alweer uit naar de volgende column die aan je geest ontspruit.

    Groetjes, Jack.

  3. Hoi Liefhebbers,

    Ik heb De Grootte Transportfietstoer 2014 op 11 mei gezet.
    Het is alleen nog niet bekend waar we dit jaar weer samenkomen.
    Er zijn natuurlijk weer zéér veel opties maar om toch tot een weloverwogen besluit te komen wil ik het graag in de groep gooien.
    Het gaat alleen maar om de start- en stopplaats. De route plak ik er wel aan vast.
    Er zijn hele mooie routes te verrijden in noord Limburg vanaf Cuijk of Boxmeer.
    Maar ook vanaf Apeldoorn naar bijvoorbeeld Kootwijk (Radio Kootwijk)
    Er ligt echter ook nog steeds een toer van Leeuwarden naar Dokkum en terug in de kast.
    Noorden, het zuiden of in het midden van het land? Langs de kust? In de achterhoek?
    Overal kan je mooi fietsen.
    En nog even voor de duidelijkheid. Er is inmiddels een gecombineerde interesse omhooggekomen die gaat over het maken van foto’s met camera’s die net zo oud zijn als onze fietsen dus iedereen die zich aangesproken weet mag zijn analoge camera meenemen.
    Ik neem deze keer zelfs films mee waarvan de houdbaarheidsdatum ook heel dicht bij de geboortedatum van mijn fiets ligt.
    Gaat weer heel leuk worden allemaal dus laat maar horen wat jullie ideeën zijn.

    Groetjes van mij,
    Charles Waagenaar

  4. Hoi Charles,

    Heel graag zou ik weer een keer meedoen met ‘De Grootte’, maar helaas. Voor 11 mei staat er al een fietstocht op de agenda, namelijk de Antitanktocht in Oelegem. Zie de evenementenkalender op Oudefiets.nl.

    Groeten,
    Sjoerd

    1. Hoi Sjoerd,

      Jammer dat je niet meekunt omdat ze nu net als De Grootte Transportfietstoer verreden wordt een ander toer organiseren.
      Wij gaan altijd fietsen rond de 12e van mei. Al jarenlang. En die traditie willen we er graag inhouden.

      Groetjes van mij,
      Charles Waagenaar

  5. Hoi Charles,

    Moederdag of niet, ik ga proberen mee te doen. Als er een treinstation in de buurt is maakt dat het wel gemakkelijker. En anders kom ik gewoon op m’n vouwfiets, dat is tenslotte een na-transportfiets :).

    Groet van
    Wim

  6. Hoi Wim,

    We vertrekken sowieso vanaf een station.
    Dat is nou eenmaal handig voor mensen die geen auto hebben.
    En voor mensen mét een auto ook omdat er altijd een parkeerplaats naast het station is :-o)

    Groetjes van mij,
    Charles Waagenaar

  7. Als de ns extra goederenwagons inzet wordt dat het eerste rijdende fietsmuseum ter wereld. Inventief volkje die Nederlanders

  8. Hoi Patrick,

    Ja, ik heb het gelezen :-o)
    Bedankt voor het meedenken.

    De Grootte Transportfietstoer is een min of meer zelfvoorzienend evenement waarbij mensen uitgenodigd worden om niet alleen hun fietsen maar ook hun culinaire kwaliteiten te tonen. De picknick is een standaard onderdeel waar we het innerlijk versterken met iets wat zelfgemaakt is. Liefst iets waar je héél goed in bent en waar je te veel voor jezelf van maakt zodat je het uit kunt delen.
    Daardoor krijgt iedereen een verrassende, diverse en zeer gezellige maaltijd.
    Daar is vorig jaar de analoge fotografie bijgekomen. Dat is de schuld van Erwin :-o)
    Hij nam het initiatief en ik was er als de kippen bij om mee te doen. Het bleek dat er meer deelnemers zijn die daar graag mee spelen dus dat is nu ook toegevoegd in de vorm van een paar fotomomenten.
    Daarnaast ben ik altijd op zoek naar een omgeving met veel natuur (Vondelpark bijvoorbeeld :-o) waar nog wat grappige en vooral gratis toegankelijke zaken te vinden zijn.
    Op terrasjes zitten om te eten of te drinken komt er meestal niet van of het moet voor de ijssalon zijn.
    Een heerlijke en ongecompliceerde fietstocht zonder enige pretentie of commercieel belang.
    En dat is het dan zo’n beetje.

    Groetjes van mij,
    Charles Waagenaar

  9. @rene: of de ns vervoert ons met een mat 64 treinstel. Dat is al een rijdend museum..

    @charles: hoeveel km wordt er ongeveer gereden? Heuvels icm met mijn 35kg wegende fiets is voor mij een geheel nieuwe ervaring geloof ik.. mocht er nog iemand uit Zwolle zijn die (tijdelijk) geen fiets heeft, ik heb er 2..

  10. Hoi Remy,

    Het zal ongeveer 35km zijn.
    Fijn dat je een fiets beschikbaar stelt. Het is overigens zo dat iedereen mee mag fietsen hoor. Transportfiets of niet :-o)
    Het is natuurlijk altijd leuk als het er zo veel mogelijk zijn maar het is geen ‘must’.

    Groetjes van mij,
    Charles Waagenaar

Laat een antwoord achter aan Peer Reactie annuleren

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *